Τι εννοούμε τελικά όταν λέμε ήθος;

Ήταν αργά το απόγευμα σε μια κλινική στο Μόερς της Γερμανίας και εφημέρευα. Δεν τον είχα καταλάβει, αλλά ο διευθυντής ήταν ακόμα εκεί. Τον είδα από μακριά στον διάδρομο που περνούσε μπροστά από τα γυναικολογικά κρεβάτια. Δεν του μίλησα, καθώς δεν με έβλεπε και κατευθυνόταν προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ούτε του φώναξα, καθότι οι ασθενείς ξεκουράζονταν στα πλαϊνά δωμάτια. Τον παρατήρησα όμως – έτσι ψηλό και επιβλητικό – να απομακρύνεται. Ξαφνικά τον είδα να σκύβει. Κάτι μικρό μάζεψε από το πάτωμα και το έβαλε στον δίπλα κάδο. Και συνέχισε την πορεία του.

Το να μαζεύεις και το παραμικρό σκουπιδάκι από το πάτωμα, όταν κανείς άλλος δεν είναι τριγύρω, είναι ήθος.

Γενικεύοντας, το να κάνεις το σωστό, ακόμα κι όταν αυτό σε ξεβολεύει, ή ακόμα κι αν αυτό δεν θα σου επιφέρει κάποια υλική επιβράβευση, είναι ήθος.

Στη γυναικολογική ογκολογία υπάρχουν άπειρα παραδείγματα ηθικής συμπεριφοράς.

Το να μιλήσεις στην ασθενή ανοιχτά, με ευθύτητα, ειλικρίνεια, αλλά και με συμπόνοια για το νόσημά της, είναι ήθος.

Το να παλέψεις ώστε ένας όγκος ωοθήκης να βγει άθικτος, ώστε να αποφευχθεί η διασπορά κακοηθών κυττάρων στο εσωτερικό της κοιλιάς, είναι ήθος.

Το να επιμείνεις μέσα στο χειρουργείο για ώρες μέχρι και ο παραμικρός υπολειπόμενος όγκος να αφαιρεθεί, επειδή γνωρίζεις ότι αυτό θα βοηθήσει την ασθενή να βγει νικήτρια, είναι ήθος.

Το να σταθείς πλάι στην ασθενή μετά την επέμβαση, όποτε και για όσο σε χρειαστεί, είναι ήθος.

Στην εποχή μας η ογκολογική περίθαλψη έχει ολιστικό χαρακτήρα. Το ταξίδι μιας ασθενούς με ογκολογικό νόσημα δεν είναι μοναχικό. Ο γιατρός δεν έχει πια το ρόλο του πολυάσχολου, πάνσοφου μάγου. Ο γιατρός είναι κοντά στην ασθενή, συζητάει μαζί της και παλεύει μαζί της τη δική της μάχη. Ίσως γι’ αυτό στην εποχή μας οι ασθενείς έχουν πλέον πολύ καλύτερες πιθανότητες να κερδίσουν τη μάχη με την επάρατη νόσο.

Έτσι πιστεύω τουλάχιστον,

Απόστολος Κολιτσιδάκης